Mir Şahinin vaxtı (VİDEO)

...Bu gün deyirəm sadəcə bir bayram söhbəti edək. Məsələn, xoşbəxtlikdən danışaq.

 Adətən Azərbaycanda ancaq toyxanalarda, şadlıq saraylarında yada düşən, yeni evlənənlərə “xoşbəxt olun!” deməklə bitən bu dilək nədi axı?
 Əslində isə xoşbəxtliyin təbiətində fövqəladə heç nə yoxdur. Adi, ümumişlək, növbətçi bir hissdir. Yəni sadəcə varsansa, başının üstündə dammayan dam, damının üstündə müstəqil dövlət, bu dövlətin üstündə bayrağın varsa artıq xoşbəxtsən.  Belə olanda xoşbəxtliyə o qədər öyrəşirsən ki, onu hiss də etmirsən. Haqqında ümumiyyətlə düşünmürsən. Hava kimi. Su kimi. Amma elə ki, çatışmamağa başlayır, panikaya düşürsən. Vurnuxursan, itirdiyini qaytarmağa şalışırsan, heç nə istəmirsən, o aqoniyada diləyirsən, yalvarırsan ki, hər şey əvvəlki kimi olsun. Bu isə mümkün olmur. Və bax onda bir zamanlar nə qədər xoşbəxt olduğunu xiffətlə anırsan. Anlayırsan ki, ilahi, o köhnə velosipedi balkonda bağlayıb, övladlarınla birlikdə televizorda ən bəsit cizgi filminə baxa-baxa, sabah öz nimdaş avtomibilinlə valdeynlərinin qəbrini ziyarətə gedəcəyini planlaşdırma da bəxtəvərlikmiş. 

Hamam otağında kranın xarab qıfını dəyişmək də, işə gedib gəlmək də, hətta qonşu aptekdən vitamin c almaq da. Xüsusilə də bu gün, planet qolu zorlularının eksperiment canlısı tək bu və ya digər miqyaslarda, müxtəlif lülə və kolbalarda istifadə etdiyi müsəlmanların orta aqibətini yaşamadığına sevinərək. Nə yaxşı ki, sənin yaşadığın rayonun yolunu qrad, raket, bomba, mərmi yox, tutaq ki,  ağır yük maşınları dağıdıb.  Hətta nisyə dəftərİ belə bəzən xoşbəxt olmağa kifayət edir. Sən, müstəqil və rahat Azərbaycan olaraq dünyanın beş ən təhlükəsiz ölkəsindən biri sayılan Yeni Zelandiyada ibadət edərkən terrora məruz qoyulan müsəlman həmdinlərini rəhmətlə yad edə bilirsən. 

Niyə bunları danışıram? Ona görə ki, deyəsən bu günkü toxluğumuzun dünənki aclığımızdan tədricən xəbəri olmur. Həmvətənlərimiz arasında real olmayan daha yaxşının  ardına düşüb, olan-qalan rahatlığı, abadlığı qurban verməyə hazır olanlar peyda olmaqdadır. 

Bəzən hardan gəldiyimizi unuduruq. Xaraba qalmış dövlətimizin viranələrində ulayan bayquşları, son 27-28 ilin qanlı, qırğınlı olaylarını, çadır şəhərciklərində, vaqonlarda yaşayan, un, qənd, duz yardımı  maşınlarının təkərləri altına köpəklərlə birlikdə yüyürdüyümüzü, Donmuş Rusiya qavyadinası və quru İran lavaşı ilə Allaha şükürlər etdiyimizi unuduruq. Ağzımız isti yerdə olduğundan yaddan çıxarırır ki,  indi regional  güc vahidinə çevrilən, Cənubi Qafqazın ən inkişaf etmiş, ən sabit və nüfuzlu dövləti kimi möhkəmləmiş  Azərbaycan hələ srağagün parçalanmaqdaydı, vətəndaş müharibəsi qapımızın ağzına gəlib çıxmışdı...
 Əlikram Hümbətovun birisi “Erməni Biləsuvardan bu yana keçməməlidir!” deyib, özü kimilərin alqışlarını qazanırdı. Qəhrəmanov soyadlı başqa separatçı isə başının dəstəsilə şimal sərhəddimizi zurna çala-çala tapdayıb  keçirdi... Öz ölkəsində çəkiliş aparan Azərbaycan reportyorlarını isə həmin separatçının əmrilə isə həbs edərək ifadə almağa Dərbəndə aparırdılar. Aclıq tüğyan edirdi, çörək növbəsinə dan yeri ağarmamış yazılırdıq ki, evdə körpələr ac qalmasın. Və indi rahat-rahat, əmin-arxayıncasına bütün bunları unuduruq. Əlbəttə bunda demoqrafik reallıqların da öz təsiri var. 30 il bundan əvvəl olanları 30 yaşlılar hardan öyrənsin?!  Seçim çox deyil. Günümüzün gənc və yeniyetmələri, uşaq və körpələri ya ordan-burdan eşitdikləri pozuq xatirələrdən ya da həmin fəlakətli keçmişi bizə, xalqa yaşadan vicdan fərarilərinin utanmadan danışdıqları uydurmalardan bəhrələnirlər.  O müdhiş keçmişin Azərbaycanın bu günkü abad və azad gələcəyinə çevrilməsinin bir çox canlı şahidlərisə susur. Ya qorxudan, ya acıqdan, ya düşmənçilikdən, ya laqeydlikdən, ya da sadəcə əclaflıqdan. Başqa səbəb yoxdur. Axı sən gözünün qabağında öz balanın, nəvənin, kiçik qardaşının, kiçik bacının cəhənnəmə necə getdiyini görə-görə necə soyuqqanlı bir sükutla bu qorxunc  səfəri müşayiət və müşahidə edə bilərsən?! 

Ona görə də Novruz bayramı ovqatından mərasimliyi, əyləncəni, kosa-keçəl nağıllarını hələlik  bir kənara qoyaq. Açıq danışaq. Nağılsız, rəvayətsiz, bayatısız. Təbiət dəyişir. Gecə və gündüzün bərabərləşməsilə zaman sıfırlandı. Hər şey yenidən başlandı. Belə demək olarsa Təbiət Bahar islahatlarına start verdi. Və elə burda da Prezidentin Novruz bayramı münasibətilə Azərbaycan xalqına müraciətinə qayıdaq. Onu da deyim ki, Azərbaycanda dövlət başçısının xalqa rəsmi Novruz müraciətinin əsasını İlham Əliyev qoyub. Prezident bununla ildə iki dəfə xüsusi təbrik-müraciət mətnilə çıxış edir. 31 dekabrda Yeni təqvim ili və Dünya Azərbaycanlılarının həmrəylik günü, bir də Novruz bayramı münasibətilə.    

Azərbaycanın uğurları məhəlli, hövzə xarakterli deyil. Bu dövlət yalnız özünün deyil, bütünlüklə regionun, bir sıra hallarda isə dünyanın dəyişməsinə, yaxşılığa doğru dəyişməsinə nail olur. Onun təsir gücünü bu gün OPEK kimi beynəlxalq təsisat belə etiraf edir. Bir neçə gü əvvəl İlham Əliyevin təşəbbüsü ilə Bakıda keçirilən OPEC+ Azərbaycanın əhəmiyyətinin daha bir sübutu oldu. Toplantının qısa nəticəsi belədir. OPEC  ölkələri Azərbaycanın paytaxtında belə qərara gəldilər ki, hasilat üçün müəyyən edilən kvotaları olduğu kimi saxlasınlar. Hasilatı mövcud kvotaya çatdıra bilməyən dövlətlər isə buna iyun ayına qədər tam nail olsun. Məsələyə iyunda bir də baxılacaq. Yığcam şəkildə ifadə etsək nəticə  budur. Amma bu bir neçə cümlənin arxasında gənc Azərbaycan respublikasının, sözümüz imzamız qədərdir! deyə inam qazanan liderin beynəlxalq etibarı dayanıb. Birləşmiş Ştatların tarixin ən açıq siyasət yürüdən, dostunu da , düşmənini də ikinci uşaqlıq dövrünün məntiqilə tam açıq nişan verən, Ştatların milli maraqlarını planet qarşısında daşıdığı məsuliyyətdən üstün tutan Trampın prezidentliiyi dövründə Azərbaycanın neft hasilatı və neft qiyməti üçün təklif etdiyi yeni doktrina qəbul edilir və bu fəlsəfənin verdiyi faydada Bakının müəlliflik hüququ həlledicidir. Bir daha xatırladaq ki, dünya bazarında neftin qiymətinin sabit qalmasının əsas səbəbi Azərbaycan Prezidentinin neft istehsalı ilə məşğul olan dövlətlərin OPEK-in üzvü olub-olmamasından asılı olmayaraq koordinasıyasını təşkil etmək təklifidir və OPEK-in Baş Katibi Barkindo Real-a eksklüziv müsahibəsində bu təşəbbüsə, böyük dünyəvi paya görə İlham Əliyevə təşəkkür də etmişdi.   

 Və bu gün Barkindo, OPEK+ ərəfəsində ilk eksklüziv müsahibə üçün dünyanın bütün kanalları arasında yalnız bizi, bir Azərbaycan telekanalını seçirsə, bu artıq təsadüf deyil, Azərbaycan beynəlxalq platforma olaraq qaçılması mümkün olmayan zərurətdir. Bax elə buna və bütün bunlara görədir ki, biz Azərbaycana mane olmaq istəyən, onun qarşısına kötük dığırladan qüvvələrin niyyətlərini oxuyuruq. Yəni aydın deyil ki, dünyanın neft bazarına, qiymət səndələmələrinə belə təsir göstərən İlham Əliyevə təzyiqi hansısa marginal Əli Kərimli, hansısa boşboğaz avantürist Qurban Məmmədli, hansısa qurşaqdan aşağı, yarımçılpaq Qənimət və ya bədbəxt mat odinoçka, öz uşaqlarının oğrusu Osmanqızı eləmir?! Onlar sadəcə bir əlcəyin ayrı-ayrı barmaqlarıdır.  Güclənən Azərbaycanın qitə miqyaslı oyunçuya çevrilməsi, beynəlxalq əhəmiyyətə malik neft əsilzadəsinə dönməsi onun rəqiblərini ən müxtəlif priyomlara, yasaqlı-yasaqsız təmrinlərə əl atmağa vadar edir. Azərbaycan öz tarixinin ən qüdrətli dövrünü yaşayır. Bu isə onun ən yaxın izləyicilərini, liderlik mövqeyini itirən və ya itirməkdə olan dövlətləri müxtəlif addımlara təhrik edir. Və əgər bu gün Turan İnformasiya agentliyi Azərbaycanı məqsədli olaraq Sovet İttifaqının sonları ilə müqayisə edirsə, Azadlığ-ın qadın pəzəvəngi Xədicə İsmayıl Prezidentin Əfv sərəncamının mahiyyətini tam yanlış yola çəkirsə və əslində dövlətin bağışlamaq kimi müstəsna hüququnu arxa plana atmağa cəhd etməklə, hansısa yerinə yetirilməsi qeyri-mümkün iddia ilə çıxış edərək əfv edilənlərə hətta bəraət tələb edirsə oxun da, yayın da yeri bəllidir. Turan-ın araşdırmasının boş və pıtıl  mülahizələrə söykəndiyini, peşəkar təhlilçilikdən çox uzaqda olduğunu yəqin ki, müəlliflər özləri də gözəl başa düşürlər. Sadəcə məqsəd kimi yanında olduğunu  nümayiş etdirməkdir və bir jurnalist olaraq deyə bilərəm ki, bu yan dövlət tərəfdə deyil. Belə olanda Mehman Əliyevin Əlikram Hümbətova siyasi mühacir deməsi də artıq yerinə oturur. Azərbaycanın ən yeni tarixini sətir-sətir yaşayan, yazan bu adamın rəhbərlik etdiyi qurumun milli düşüncə və dövləti yaddaş sektorumuza verəcəyi ziyan xüsusi diqqət tələb edir. Azərbaycan kimi respublikada bir imperiyanın sonunu proqnozlaşdırmaq opponent yox, düşmən nəzər nöqtəsidir.  Əgər Sevinc Osmanqızı və Qənimət Zahid Azərbaycan dövlətinin ideoloji əsaslarına, onun təməl prinsiplərinə asi kəsilirsə və bunu düşmənçiliyini qətiyyən gizlətmədən edirsə, deməli burda da baxış bucağımız kor olmamalıdır. Düz bucaqdan baxanda isə hər şey çox aydın görünür. Dünya miqyasında ilin hələlik ən mühüm toplantısının-OPEK+un Bakıda keçirilməsinə göz yumulur. Prezidentin ƏFV sərəncamının mahiyyətindəki dövləti alicənablıq, humanizm kölgə altına alınır. Problemli kreditlərlə bağlı misilsiz qərara kor baxılır. Şəhidlərə münasibətdə Azərbaycan nümunəsi görməzliyə vurulur. Bütün mədəniyyətlərə açıqlıq, ən qatı opponentin belə etiraf etdiyi multikultural mühit həyasızcasımna yaddan çıxarılır,  kiçik bir qüsur isə min dəfələrlə böyüdülür. Və bütün bunlar Vidadi İskəndərli kimi əqli qüsurlu, Qurban Məmmədli kimi verbal diversantın fəal müdaxiləsilə xüsusi kompaniya qəlibinə salınır.  Ortada böyük bir dava var. Bu dava Prezidentin vətənpərvər və xalqçı xəttilə qarşı tərəfin antivətən, antixalq xətti arasındadır. 

Bayram söhbəti edirdik axı. Deməli, Azərbaycanın yaxın keçmişini yaşayanlar, lentə alanlar, yazanlar, salnaməçilər susur. Ya müəmmalı şəkildə, ya da  vicdansızcasına susur. Amma Bulqakov deyirdi ki, əlyazmaları yanmır. Bu axşam həm də tarixə qayıdacağıq. Biz deyəndə ki, bu dövlət həmişə belə güclü, varlı, abad və rahat, təhlükəsiz və qaydalı, qanunlu olmayıb, Azərbaycan dünyanın ən bədbəxt dövlətlərindən biri kimi ən təhlükəli, ən miskin günlərini yaşayıb, və bu gün millətə guya bəxtəvərlik gətirmək adıyla özünü meydana atanların mütləq əksəriyyəti elə o fəlakətin birbaşa müəllifidir- o saat  kimsə ortaya çıxır və uydurduğu rəşadət nağıllarını o dövrü şəxsən yaşamayanların menyusuna təqdim edir. Biz deyirik ki, Azərbaycan öz müstəqilliyinə, bu günkü nüfuzuna, güclü iqtisadiyyatına, qüdrətli ordusuna, sosial təhlükəsizliyinə, bir sözlə vətəndaş xoşgününə görə Heydər və İlham Əliyevlərə borcludur, o saat ovçu pirimlər bizim içini gəzib çıxdığımız qazanların dırnaqarası qızıl dibindən bəh-bəhli, cəh-cəhli bayatılar oxuyur. Görünür, bundan sonra hər bir personajın, hər bir məzhəkəçinin keçmişini elə onların ifasında təqdim etməli olacağıq.  Amma buna keçməzdən qabaq istərdim ki, ötən həftəki çıxışıma qayıdım. Yadınızdasa vəd etmişdim ki, bir həftə monitorinq edəcək, həftə ərzində kimin özünü necə apardığını şəxsən diqqətdə saxlayacaq, sonra danışacam. Monitorinq göstərdi ki, hətta qəbir əməliyyatının belə, xilas etmədiyi qozbellərlə müasirik və buna görə də verdiyim vədi yerinə yetirirəm. Əvvəlcə, Azərbaycanın yeniyetmələrinə, gənclərinə qənirsiz siyasət mələyi kimi təqdlim olunan rəhmətlik Elçibəy barədə.  Onunla Azərbaycanı gözləyən fantastik gələcək, o gələcəyin iflasa uğradılması barədə danışılan dürlü-dürlü hekayətlərə qarışmıram. Sadəcə olaraq Elçibəyin Prezident Aparatında keçirdiyi son müşavirədəki çıxışından bir parça təqdim edəcəm. Bu çıxış Elçibəy iqtidarının hansı gündə, daha doğrusu hansı ağır gündə, qara gündə olduğunu göstərir. 
 Bəs bu iqtidarın daxili işlər naziri hardaydı? Axı Prezidentin toxunduğu məsələlər, qaldırdığı problemlər ilk növbədə ölkənin daxili işi kimi bu sahəyə cavabdeh olan şəxsin-nazirin kurasiyasında olmalıydı. Amma nazir yoxdu və ya sanki yoxdu. O dövrün əfsanəvi dövlət fiquru kimi cəmiyyətə Qurban Məmmədovun ifasında təqdlim olunan İskəndər Həmidov bir ay olardı ki, istefaya getməyə məcbur olmuşdu. Ona görə ki, üzərinə düşən vəzifəni yerinə yetirə bilmədiyini, bilməyəcəyini başa düşümüşdü. Amma axı Elçibəyin aciz bir halda təqdim etdiyi bu mənzərə bir gündə, bir ayda yaranmamışdı. Və bu gün Azərbaycan Xalq Hərəkatı adı altında siyasi plagiatla məşğul olaraq 30 il əvvəlin ab-havasını gətirməyə uğursuz təşəbbüs edərək Elçibəyin narahat ruhunu da bir balaca qıdıqlayan Həmidov elə o zamanlar basıb kəsən nazir idi. Bəs o zaman nazir işləyən İsgəndər Həmidov nəylə məşğul idi ki, Prezident belə zavallı görünürdü?!. Bu gün siyasət qaçaqmalçısı Qurban Məmmədovla tandem şəkildə Azərbaycanda iğtişaş çertyojları cızan Həmidov o zaman dövlət televiziyasının studiyasına, bir başa efirə soxulur, təmsil etdiyi hökumətin, onun müxalifətinin üzünə tüpürməkdən belə çəkinmirdi. Bununla məşğul idi nazir. 
Bax belə. Bəs bu gün məlumatsız auditoriyaya, daha dəqiqi, auditoriyanın məlumatsız hissəsinə ideal bir rejim kimi təqdim edilən Elçibəy hökumətinin  başqa nazirləri nəylə məşğul idi? Məsələn, müdafiə naziri Rəhim Qazıyev. Əslində yaranmış vəziyyət tam məntiqə uyğun idi. Gəlin əvvəlcə onun 1992-ci ildə, may ayının 15-də etdiyi çıxışa baxaq. Müdafiə naziri səngəri, cəbhəni, vətən mövqelərini qoyub Bakıya-hakimiyyət uğrunda yürüşə qatılan hərbçilərinin, döyüş texnikasının ardınca Ali Sovetin qabağına qədər gəlib çıxmışdı. Onda yanındakı şəxs də bir müddət sonra Ali Baş komandan olacaq Elçibəy idi. 
Bax belə bir dəlixanada nazirlik edən Rəhim Qazıyev isə 1993-cü ildə hakimiyyəti sərt şəkildə ittiham edərək istefa vermişdi.  1993-cü ildə isə haqqında ölüm hökmü çıxarıldı. Sonradan ölüm cəzası ömürlük həbslə əvəz edildi. Şuşanın işğalına yol verdiyinə görə, vətənə xəyanətdə ittiham edilərək. 2005-ci ilin dekabrında isə İlham Əliyevin əfv fərmanı ilə azadlığa buraxıldı. Rəhim Qazıyevi İlham Əliyev ölümdən qurtarıb! Amma indi alnında rəsmən vətənə xəyanət çapığı daşıyan Qazıyev Azərbaycana Dövlət və dövlətçilik vəzzariyyatı oxuyur. Hökumətə, müxalifətə, demokratiyanın üzünə birbaşa yayımda tüpürən Həmidov  Azərbaycana əsl demokratiyanın necə olduğunu başa salır. Yeri gəlmişkən, elə İskəndər Həmidov da məhz İlham Əliyevin sərəncamıyla əfv edilib. 2003-cü ilin dekabrında. Mən həbsdən sonra ona baş çəkdim və İskəndər Həmidov əfv addımını İlham Əliyevin ona uzadılmış əli kimi izah etmişdi. Yəqin özü də xatırlayır. Onun azadlıqda ilk müsahibəsi mənim xahişimlə baş tutdu. Hamısını xatırlamıram, amma təxminən belə idi, “təsəvvür edə bilmirəm ki, azadlıqdayam, dünyanın ən şirin neməti olan azadlığı  hələ dadmamışam. Azərbaycanın Prezidenti mənə doğru belə bir addım atdı, mən də elə bir nəslin nümayəndəsiyəm ki, uzanan əli həmişə sıxmağa hazıram. Mən İlham Əliyevə minnətdaram. Azərbaycanda milli birlik naminə biz öz iddialarımızdan əl çəkməliyik, və s. Yadımda qalanlar budur. Amma bu cümlələrin içində bir fikrin məndən ötrü xüsusi mənası var ki, o da Həmidovun,,, mənsub olduğu nəsli haqqında dediyidir. “Mən elə bir nəslin nümayəndəsiyəm ki, uzanan əli həmişə sıxmağa hazıram!” Və bu gün İsgəndər Həmidov dövlətə qarşı atdığı hər bir addımla əslində mənsyb olduğu nəsli də məsuliyyət altına qoyur. Bilirsiz, heç kim elə düşünməsin ki, mən müxalifətsizlik təbliq edirəm, hamını bir siyasi xəttə qulluq etməyə çağırırıram. Əsla belə deyil. Amma müxalifət öz siyasi mübarizəsinə cinayətkarlıq motivləri qata bilməz. Dövlətin elə prinsipləri var ki, onlar təməl, baza xarakterlidir. Əgər kimsə öz siyasi iştahı üçün onu gəmirmək niyyətinə düşəcəksə təbii ki, ağzında sərt predmet görəcək. Ona görə də İsgəndər Həmidov da, Rəhim Qazıyev də, Qurban Məmmədov da bu prizmadan baxanda , ekiz, üçəm, dördəm və sair kimi görünür. Yəqin hiss etmiş olarsınız, hər dəfə İskəndər Həmidovdan danışanda hardasa dayanıram, sonadək getmirəm. Hər halda 71 yaşlı, artıq axirət barədə düşünməli olan, ağır əməliyyat keçirmiş xəstə bir adamın üzərinə getməyi nə üçün istəmədiyimi yəqin, hətta Həmidov özü də anlayır. Amma o siyasi meydana doğrudan daxil olmaq niyyətindədirsə, onda ona çoxunun sualı olacaq. Məsələn, kimsə soruşacaq ki, bəy,  1992-ci ildə, Moskva mehmanxanasında toy məclisində, bir hava üstündə 3 nəfər adamı güllələyib qətlə yetirmiş cangüdənizin taleyi barədə sizdə hansı məlumat var? Axı o qatili qanun qarşısında məsuliyyətdən də, ölkədən də Həmidov qaçırmışdı... Nazir ola-ola.  İsa demişkən. Bir İsa da var. Sadıqov. Bir dəfə onun keçmişinə toxunmuşdum. Daha doğrusu mənə qədər toxunmuşdular. Hələ Gəncədə. 1993-cü ilin iyununda. Surət Hüseynovun mühafizəçisi. Axı bu alçaldılmış, təhqir edilmiş, buraxılmış potensial taxtaqaşıq sahibi özünü, ləyaqətini qoruya bilmədiyi halda necə başqalarlna ləyaqət kursu açır. Azərbaycan əskərini, Azərbaycan zabitini hər fürsətdə ləkələməyə, çamur atmağa qalxan bu adam yəqin ki, bir para mətləbləri unutmamalıdır. O gün baxıram, deməli, bu adam guya 1994, ya 95-ci ildə, Qazax-Ağstafa tərəfdən zəng vurub Heydər Əliyevlə danışıb. Özü də uydurduğu söhbəti elə nəql edir ki, elə bil  Heydər Əliyev bu özü olub. Axı necə belə məsuliyyətsiz olmaq olar? Axı Heydər Əliyevin səsi yox e, adı gələndə qorxusundan özünə nəzarəti itirən İsa Sadıqov danışdığı vaqeəni hansı yuxusunda görüb?  İsa Sadıqovun necə zabit olduğunu, onun iyun qızmarında necə qızardıldığını, hansı isti tavaya salınıb çıxarıldığını və necə salınıb çıxarıldığını  bilənlər, onu xilas edənlər var. Qaymağ, qoymaq və quymaq arasındakı fərqi, ya da yaxınlığı  kim də unutsa, gərək polkovnik unutmasın. Sürütdürüldüyü döşəmə onun rütbəsinin birinci 3 hərfini muxtar yaşamağa vadar edir. POL. Bu pol kovnik hər imkan düşdükcə Azərbaycan əskərini qaralayır. Özü də bunu tək etmir. Sevinc Osmanqızı var ehtiyatında. Nə edir bu qadın və bu pol kişi. Üzr istəyirəm, amma əməliyyat aparan cərrah üçün ayıb yer olmur. Deməli, Sevincin Qarabağ müharibəsinə münasibəti hələ 91-ci ildən mənə yaxşı tanışdır. Bir zaman sevgilisini onu Bakıda tək qoyub cəbhəyə tez-tez getməkdə günahlandıraraq- “tı kuznets svoey sudbi”-deyə vətənin müdafiəsinə yollandığına görə onunla bütün əlaqələri kəsən qadın. Sevinc Osmanqızı bizimlə birlikdə işləyəndə də antiordu, antivətən qüvvələri efirə çıxararaq gənclərin guya səbəbsiz yerə, atəşkəs dövründə nahaq öldüyü barədə müzakirələr açırdı. Düzdü, bir dəfə bu barədə demişəm, amma görünür təkrara ehtiyac var. Birləşmiş Ştatların Dövlət katibi Hilari Klintonu Heydər Əliyev Hava limanında qarşılayan əməkdaşlarımız mənim tapşırığımla ona səfər ərəfəsində cəbhədə verdiyimiz 5 şəhidlə bağı sual vermiş, sonra da Klintonun reaksiyasını Baş Xəbər yerinə çıxarmışdılar. Osmanqızı bunu edən əməkdaşların cəzalandırılmasını israrla məndən tələb edirdi. Osmanqızının prioritet kodeksi pasifist düşüncəyə əsaslanırdı. Elə indi də belədir.  O qeyri-döyüş şəraitində verdiyimiz itkilər, yəni intihar etmiş, avtomobil qəzasında həlak olmuş, xəstəlikdən vəfat etmiş, bədbəxt hadisə nəticəsində keçinmiş tək-tük hərbçilərmizin efir vasitəsilə az qala statistikasını aparırdı. Bütün xəbərdarlıqlarıma baxmayaraq. Əskər analarının etirazlarını, ümumiyyətlə pasifist aksiyaları qabardırdı. Yəni onun bu gün Azərbaycan ordusunu qara fonda təqdim etməsi, İsa Sadıqov kimi alçaldılmış və təhqir edilmişlə antiordu, antiazərbaycan təbliğatı aparması bu günün söhbəti deyil. Və ya bir neçə il bundan əvvəl Gül bayramı əleyhinə etiraz jesti edən Qiyas adlı bir gənci niyə Osmanqızı belə cidd-cəhdlə qoruyurdu? Səbəbini bu günlərdə  elə Qiyas İbrahimov özü izah etdi. Ona qədər belə düşünürdüm ki, siyasətdən uzaq, həvəskar şair profilində bir yeniyetmədi, hissə qapılıb, nəsə yazıb. Amma bu günlərdə onun Osmanqızıyla  söhbəti bütün suallarıma son qoydu. Aprel döyüşlərindən gedəcək söhbət indi. Hazır olun. Diqqət, sitat gətirirəm: “ Zatən onda biz həbs olunmamışdan bir gün əvvəl artıq internetdə  müəyyən bir virtual etiraz dalğası başladı, bəs hakimiyyət yenə insanları aldadır, cəbhədə olan, baş verən hadisələri qələbə kimi qələmə verir, amma orda olan gənc insanlar hakimiyyəti qorumağın, siyasi məqsədlər uğruna başlanmış müharibənin qurbanlarıdırlar, nə olsun, onlar gənc insanlardır. Sitatı burda bir anlıq dayandıraq. Deməli söhbət Heydər Əliyevin ad gününün Gül bayramı ilə keçirilməsində deyilmiş. Burda məsələnin kökündə daha zəhərli rüşeymlər olub. Qiyas İbrahimov əslində aprel döyüşlərinə, aprel şəhadətinə etiraz edibmiş! Dolayısı ilə Vətən uğrunda savaşın əleyhinə çıxıbmış. Sitatın davamı:  “Bu məsələ, insanları qəzəbləndirmişdi və internetdə virtual bir canlılıq yaranmışdı, etiraz yaranmışdı, təbii ki heç kim çağırış eləmədi ki, gül bayramı keçiriləcəyi halda, güllər yığılacağı halda  biz gedək aksiyaya qoşulaq, amma ən azı virtual olaraq bu həm də onu sübut elədi ki,  bəzi hallarda  heç küçəyə çıxmağa ehtiyac olmur, virtual olaraq da öz protestini bildirmək mümkündür”.  Sitatın sonu. Anlaşılır da?!  Deməli Qiyasla Osmanqızı və onların yerləşdiyi güldanın suyu bir qrantdan, bir qruntdandı. Hər şey daha aydın anlaşılsın deyə 2016-nın aprel günlərini xatırlayaq. Bütün ölkə bayraq plantasiyasına çevrilmişdi. Azərbaycan az qala bütün ölkə boyunca  şəhid yola salırdı. Atalar itirdikləri övladların əvəzinə bayraqları oğul qəbul edirdilər. Və elə bu zaman Qiyas antivətən, anti azərbaycan aksiya keçirir. Müharibə qanunları ilə yanaşlsa, gərək belə addımlar vətənə xəyanət kimi qiymətləndirilsin, amma yenə də qurban olsunlar Prezidentin mərhəmətinə. Heç nəyə baxmayaraq Osmanqızı və yığnağının platformasına əsl mahiyyəti üzrə yanaşaq. Burda söhbət müqəddəs dəyərlərin hədəfə alınmasından, vətəndaşın vətənə qarşı qoyulmasından  gedir. Bu xətt Osmanqızının səhifəsində hər gün yürüdülür. Bir gün Azərbaycan ordusunda guya rüşvət halları, başqa bir gün əsgər ailələrinin guya şikayətləri əsasında təqdim edilən propaqanda elementləri, digər bir gün kasıb-varlı övladlarının əskırliyi  fonunda hansısa debilin mülahizələri... Əlbəttə ki bütün bunlar məqsədlidir. Əslində isə Azərbaycan əsgəri regionun ən təmin olunmuş, qayğıyla əhatə olunmuş, ən etibarlı müdafiə olunan əsgəridir. Onun necə qidalandığını, güzəranını görmək bir əl uzadımı məsafədədir. 

Müntəzəm olaraq elan edilən Açıq Qapı günlərində arzu edən hər kəs əskərin yaşayışı, qida rasyonu ilə tam tanış ola bilər. Bu yaxınlarda Müdafiə Nazirliyinin müxtəlif hissələrində olduq. Təlimləri izlədik. 

Çoxdan idi ki, ön xətdə olmamışdıq. Atəş nöqtəsinə qədər gedib çıxdıq. Bayramı atəş xəttində əsgərlərimizlə bir süfrə arxasında qeyd etdik. Həmin kadrları təqdim edirik. Azca diqqətli olsanız, bayırdakı atəş səslərini aydın eşidəcəksiniz. 

Bilirsiniz bu kadrları niyə göstərdik. Təsəvvür edin, bayırda müxtəlif çaplı silahlardan atəş açılır. Divarlara qəlpələr dəyir, güllələr çovuyur. Amma Azərbaycan əsgəri heç nə olmamış kimi soyuqqanlıdır. Bayram  sovqatı dadır. Keyfi kök, əhvalı da əla. Bu gənclər üçün post, atəş xətti sadəcə iş yeridir. Soyuqqanlı, peşəkar, vətənsevər gənclərin növbədə olanı düşmənin cavabını verir, o biri əskərlər isə bayram edir. Bir azdan onlar yerlərini dəyişəcək. Məncə, Azərbaycan əskərinin üzərinə də elə onun ən yüksək  keyfiyyətlərinə görə gedirlər. Baxın, Qurban Məmmədov, Sevinc Osmanqızı, Qənimət Zahid, Əli Kərimli kimi gözdən salmağa çalışır: Ali Baş komandanı,  Birinci vitse-prezidenti, Ordumuzu, polisi... O şəxsləri, o qurumları ki, Azərbaycanın müdafiəsi birbaşa onlardan asılıdır. Və elə bu səbəbdən də antiazərbaycanlar sakitləşmək bilmir. Baxmayaraq ki, artıq böyük hesabla uduzurlar. Bir filmdə deyildiyi kimi. Uduzublar! Keçmişlərini, gələcəklərini, hər şeylərini.  Az-çox analitik təfəkkürə malik olmaq kifayətdir ki, İsgəndər Həmidov, Rəhim Qazıyev, İsa Sadıqov, Əli Kərimli, Qənimət Zahid, Sevinc Osmanqızı və başqa belələrinin bir-birinə nə qədər sıx bağlı olduqlarını müəyyənləşdirə biləsən. Bu adamlar arasında bəzən bəlkə də hansısa taktiki məsələdə fikir ayrılığı var, amma strateji hədəf birdir, Azərbaycanın divarları arasında qanlı bir Suriya səhnəyə qoymaq. Ona görə də bunların ağsaqqalları Azərbaycanda seçki keçirməyin Suriya variantını təklif edir. Açıq təklif edirlər ki, Azərbaycanda seçkini Suriyada olduğu kimi BMT keçirsin. Çünki onlar başqa cür bacarmırlar. Onlar yalnız dağıtmaq təcrübəsinə malikdirlər.  Prezident 2018-ci il seçkisindən sonra bütün sahələr üzrə islahatlara başlayıb. Bununla da köhnə idarəetmə vərdişləri veteranları ilə birgə sıradan çıxır. Hakimiyyət köhnəliklə yollarını ayırır. Bəs müxalifət? Bəla burasındadır ki, müxalifət köhnəlikdən çıxa bilmir.  Üstəlik köhnələrin köməyinə lap köhnələr gəlir.  

Yoxsa İsgəndərin, Rəhimin, Mətləbin, Mirmahmudun  regenerasiyasına və ya özündən yaranmasına  nə ad vermək olar. Bu zühur deyil, xortlamaqdır.  Bu siyasət Məşdiibadları üçün hələ də o olmasın bu olsun məntiqi aktualdır.  Amma daha gülməli deyil. Buyurun döyüşə daha bir qoca da gedir və ya gəlir. Amma bu qocanın tarixçəsi başqadır. Söhbət Prezidentin son sərəncamıyla əfv edilmiş Əli İnsanovdan gedir. Əli İnsanov 2005-ci ildə həbs edilərək 11 il iş almışdı. Dövlət çevrilişinə cəhd ittihamı ilə. 2017-ci ilin aprelində isə həbsdə başqa cinayət hadisəsi törətməkdə günahlandırılaraq 7 il 5 gün  müddətinə azadlıqdan məhrum etməni nəzərdə tutan yeni cəza aldı. Prezident əfv etdi və İnsanov artıq azadlıqdadır.  Bir sıra kütləvi informasiya vasitələri, daha çox saytlar keçmiş səhiyyə nazirinin həbsdən çıxarkən geyindiyi geyimdən, Hippokratın ağ xalatını Xəbərdarlıq rənginin sarı plaşına dəyişməsindən tutmuş Prezidentə qarşı  sərt polemika sərgiləməsinədək hər şeydən yazdılar. Hətta hüquq müdafiəçiləri arasında İnsanovun əfv üçün ərizə yazmadığını söyləyənlər də oldu. Ona görə də mən bu gün İnsanov barədə çox danışmayacaq, yalnız bir məsələ üzərində dayanacam. Keçmiş nazir həbsdən çıxandan dərhal sonra  belə bir ifadə işlətdi ki, 2005-ci ildən həbsdə olub və əvvəlcə  dövlət çevrilişinə cəhdi bəhanə eləyiblər.” Mən sadəcə bu cümlə üzərində bir az işləmək istəyirəm. Bəhanə olmayan şey haqqında deyirlər.  Və bu cümlə üzərində dayanmaqla İnsanovun əfv ərizəsi yazmadığını söyləyənlərə də  cavab vermək istəyirəm. Bununla həm də keçmiş Səhiyyə Nazirinin olan qalan ömrünü rahat yaşamasına mane olanları, onu siyasi kombinasiyalara dartmaq istəyənləri bir az reallıqla görüşdürmək istəyirəm. 2 gün əvvəl 73 yaşını qeyd etmiş bu yaşlı insanın bu saat yəqin ki, əməlli-başlı istirahətə ehtiyacı var. Beləliklə, diqqət, 2005-ci il. Oktyabr ayının 30-u. 525-ci qəzetin manşeti. Əli İnsanov: ”Cənab Prezident, qarşınızda xəcalət çəkirəm!” Bu keçmiş səhiyyə nazirinin Prezidentə Əfv müraciətidir. Mətnin hamısını oxumaq niyyətində deyiləm. Hər halda İnsanov yəqin ki, nə yazdığını xatırlayır. Tamaşaçılara isə ən vacib olan parçaları çatdırmaq istərdim. Müraciətin tam mətni 525-ci Qəzet-in 12 aprel 2007-ci il nömrəsində dərc olunub. Maraqlananlar oxuya bilər. Beləliklə, sabiq nazir yazırdı:

Azərbaycan Respublikasının Prezidenti

Zati-aliləri İlham Əliyev cənablarına

MÜRACİƏT 

Möhtərəm cənab prezident!

Qarşınızda xəcalət çəkirəm! Böyük günah iş tutmuşam, aldanmışam. Mən 15 il əvvəl Ulu Öndərimiz Heydər Əliyevin siyasi platformasına qoşularkən məqsədim onu qara qüvvələrdən qorumaq, səhhətinin bərpa olunmasına yardımçı olmaq  olub. 
Müraciət çox uzundur. Ona görə də mətləbə dəxli olan hissələri oxuyuram. 

“Möhtərəm cənab Prezident!

Məni Rəsul Quliyev kimi perspektivsiz, ölkədə heç bir nüfuzu olmayan, avantüristə qoşmaları əcayib və bağışlanmazdır. Nifrətə layiqdir. Ancaq yüksək humanistliyinizə və böyük qəlbinizin olmasına da bələdəm. Mənim ümummilli Liderimiz Heydər Əliyevin qarşısında az da olsa  xidmətlərimi nəzərə alıb ilk və son səhvimi əfv etməyinizi dönə-dönə xahiş edirəm.  

Böyük Mərhəmətinizlə 60 yaşımı, dəfələrlə cərrahi əməliyyatlara cəlb olunduğumu və hal-hazırda səhhətimdə baş verən ciddi problemləri  nəzərə alaraq məni bağışlasanız, ailə üzvlərimə hədsiz sevinc, mənim özümə isə ikinci həyat bağışlamış olarsınız. 

Dərin hörmət və ehtiramla. Əli İnsanov. 30. 10. 2005-ci il.

Bu müraciəti niyə xatırlatdım. Ona görə ki, İnsanovun əfv ərizəsi yazmadığını israrla iddia edənlər var. Bu məktub əfv üçün yazılıb. Özü də İnsanovun həbs olunduğu il.  Burda Əli İnsanov xəcalət çəkdiyini,  böyük günah iş tutduğunu və aldandığını yazır. Bəs etiraf necə olur? Qəzet onun əlyazmasının fotosurətini çap etmişdi.  Bütün bunları ona görə deyirəm ki, heç kimi yersiz qəhrəman etməyə ehtiyac yoxdur. Elə keçmiş səhiyyə nazirindən artıq İnsanov olmağa da.  İnanmaq istəyirəm ki, Əli İnsanov həbsdən çıxandan sonra nümayiş etdirdiyi dəliqanlılığı gözlənilən soyuqqanlılığa dəyişib və sakitləşib. Onu ahıl vaxtında qızışdırmaq, ortaya buraxmaq, daha bir İskəndər İnsanov, ya da Əli Qazıyev yaratmaq lazım deyil.  Çünki keçmiş nazir və keçmiş məhbus danışdıqca işləri korlayır, həbsdən çıxdığına görə Amerika Birləşmiş Ştatlarına minnətdarlıq etməklə dövlət çevrilişi ittihamında adının qoşa çəkildiyi ölkəni, qərbi yada salır. Eləcə də onun pulmonoloqluğunu xatırlayanlar ayıla bilər. O zaman deyirdilər ki, İnsanov əla pulmonoloqdu. Birinci hissəsi pul, ikinci hissəsi monoloq... Monoloq demişkən, Prezidentin son sərəncamıyla əf edilənlərin böyük bir qrupu sanki bir-birinin ağzlna tüpürüb oxşar monolqlar söyləməkdədir. Bu deyir qaldığımız yerdən davam edəcəyik, o deyir qaldığımız yerdən davam edəcəyik. Naraqlıdır, bu qalanlar harda, hansı ildə qaldıqlarının fərqində deyillər? Prezident onları gətirib 2019-cu ilə qoyur. Onlar isə  on il, 20 il, 30 il, hətta 40 iləvvələ qayıtmaq istəyirlər.  Özü də elə davranırlar ki, sanki, əfvə düşməyiblər e, həbsxanadan qaçıblar. Amma başqa cür də davrana bilərdilər. Bəs başqa vaxt canlarını vətənə fəda etməkdən, ömürlərini qurban verməyə hazır olmaqdan dəm vururdular, bəs  nə oldu? İndi tutaq ki, ömürlərindən 5-10 il, 14 il Azərbaycana, onun güclənməsinə veriblər, indi əvəzində dövlətlə düşmən olmaq lazımdır?! Prezident yalnız məhbusları əfv etməyib. O cəmiyyətə barış elan edib. Hamının bir-birini bağışlaması üçün şəxsi nümunə göstərib.  Gəlin indi biz göstərək nə qədər bağışlaya bilirik. Və ya Prezidentin addımı bizə hansı hərəkət üçün  ipucu verir. Məsələn, bayramdı da söhbət eliyirik indi özümüzçün. Tutaq ki, Prezident minimum əmək haqqını, təqaüdləri, pensiyaları artırdı, şəhid ailələrinə birdəfəlik müavinət verdi, problemli kredit məsələsini həll etdi. Bəs iş adamları neylədi? Hər bir sahibkar öz işçisinin maaşını artırdımı? Bazarda oturub alver edən kəndli qardaş-bacımız malın qiymətini aşağı saldımı? Əmin deyiləm. Amma əslində ölkədə iş adamları böyük bir kontingenti ahatə edir və onların öz işçilərinə verdiyi maaş, əmək haqqı heç də dövlət rəhbərindən asılı deyil. Buyurun qaldırın, kim mane olacaq.   

Və nəhayət, sonda Əli Kərimli başda, ya da ayaqda olmaqla bir qrup belə çıxışlar edir ki, cəmiyyətdə artıq  temperatur artır. Filan... Qismən doğru deyirlər.  Hə doğrudan temperatur artır. Amma cəmiyyətdə yox.  Temperaturu qalxanlar doğrudan var və onlar artıq sayıqlayırlar. Belə olan halda bu qızdırmalıların alnına yaş dəsmal qoymaq lazımdır, qardaş və bacılar. Çox çətindir. Onların alnı açıq deyil. Bilirəm. Heç üzləri ağ da deyil.  Amma neyləyək, bizim işimiz də budur. 
 

• Bu gün
• Mir Şahinin vaxtı